Huttentocht Montafon vanuit Schruns
Vermits ik in charge ben om zomervakanties (en allerlei andere dingen, maar dat terzijde) te plannen en dat helemaal niet erg vind (integendeel!), komt het al wel eens voor dat daar bergen en wandelen aan te pas komen. Oké, laat ik het beest maar bij de naam noemen: we maken een huttentocht, mijn lievelings! Wel extra spannend deze keer, omdat we een huttentocht met 4 maken, alleen met ons gezin, én het is de eerste voor mijn man Jeroen. Gaat hij het leuk vinden? Ik brand weken op voorhand kaarsjes en bereid me zo goed mogelijk voor. De bestemming werd dan ook met voorbedachte rade uitgekozen: Schruns in Montafon, Oostenrijk. Waarom? Jeroen kent die bergen al sinds mensenheugenis. Voilà, een huttentocht Montafon it is!
De bergen terugzien overvalt me met warmte. Dat gevoel, die warme borst, krop in de keel, zal de eerste uren aanhouden. Opluchting, ik ben er. Mick Jagger geeft serieus van jetje door de autospeakers wanneer we Schruns binnen rijden. Schruns is een bergdorp dat ooit ontdekt werd door de familie van mijn man Jeroen en waar het voor hem thuiskomen is, en voor mij inmiddels ook. In Schruns zie ik de nichtjes van Jeroen onder gulzig gelach shotjes naar binnen werken aan de aperitieftafel, weet ik dat Jeroen een bepaalde houding zal aannemen voor dé pleinfoto en denk ik intens terug aan een trotse Bompa die glunderend toekeek en er sinds dit jaar niet meer is.
Maar zijn bergen, zijn Schruns, die zijn er nog wel en daar gaan we de komende dagen volop van genieten. Meer nog, we gaan op teambuilding, want we maken onze allereerste huttentocht als gezin. De kinderen en ik maakten er al twee, in de Vanoise en Stubaital, en sindsdien ben ik meer dan verknocht. Het is dan ook deze gepassioneerde en koppige bergwandelaar die opnieuw een tocht op het programma zet. Spannend wel, want ik voel me super verantwoordelijk voor het goede verloop, omdat ik dit perse wil, en omdat het voor Jeroen de eerste keer is. Zal hij het ook plezant vinden? Niet te zwaar, saai of lastig met kinderen die niet altijd meewillen? Achteraf zal hij zeggen dat hij ‘het snapt’.
Thuiskomen in Schruns
Iedereen is blij in Schruns. “De foto’s spreken boekdelen”, reageert het thuisfront via Whatsapp. We huppelen door de straatjes, poseren voor dé pleinfoto en maken ons niet druk om een Grüner Veltliner meer of minder. Dat er op de terrassen, die romantisch overschaduwd worden door lindebomen, een Zuid-Franse flair hangt, helpt ook.
We zien onze eindbestemming voor de huttentocht, de Wormser Hütte, nog lang in de avondzon baden op de top. Emile kijkt ernaar uit. Hij heeft zin om de top te bereiken, om die uitdaging te overwinnen. Vic droomt daarentegen over een vakantie zonder wandelen.
Daar wordt meteen naar gehandeld, want we genieten ook van de bergen, weg van de wandelpaden. Zo gaan we van de hoogste rodelbaan in Montafon en zoeken we, bij temperaturen van 27 graden, verkoeling op in het grote openbare zwembad. En verder mijden we inspanningen, want morgen wordt er wél gewandeld.
Huttentocht Montafon: van Silbertal naar de Wormser Hütte
Het regent pijpenstelen. We worden zeiknat, maar op het programma staat dag 1 van onze huttentocht, en dus gaan we. Met de bus vanuit Schruns naar Silbertal voor de start. Niet het ideale weer en anderzijds, wat hadden we anders gedaan met dit slechte weer? Op onze hotelkamer gebleven? Dan toch veel liever op dit wandelpad tussen Silbertal en de Alpe Innerkapelle, onze eerste stop voor een typisch Oostenrijkse lunch. Denk kaas, worst en zuurdesembrood. Onder begeleiding van Eminem en Kendrick Lamar komen we daartoe. Tot dan wandelen we steil omhoog over hele smalle paden tussen de bomen. Met een fris getapte Hefeweize in de hand, in een oorverdovende stilte - op het gegiechel van de kinderen in hun chillzetels na -, uitkijkend op een schitterend panorama aan bergen, zegt hij “ik begin het te snappen”. Mijn hart maakt een sprongetje! Jeroen is voorzichtig positief, pfieuw!
Na onze deugddoende pauze verandert het landschap in rotsen, bergtoppen en -meren. Soms is het maar goed dat je op voorhand niet weet hoe lang een tocht duurt, want we zouden met 1477 hoogtemeters in de benen en pas na ruim 7 uur op onze eindbestemming arriveren. Wat een prestatie! De verzuring trad op, maar de hartjes en voldoening waren ferm geladen. Iedereen blij toen we de hut eindelijk in zicht hadden. Een onvervalste en luide ‘yessss’ weergalmt door dit fenomenale berggebied, dat we tot nu toe alleen nog als skigebied kenden.
Schnapps en roze crocks
In de Wormser Hütte worden we hartelijk onthaald met schnapps. De wit-rode carreaukes op de lakens en gordijnen zorgen voor een instant gezellig huttengevoel. Ook de roze crocks, die ik uit de bak gris nadat ik mijn stinkende wandelschoenen aan de haak hang, dragen daartoe vrolijk bij. Ik voel me meteen thuis. De kleine kamers met houten stapelbedden boven, het gekraak van de planché, vanuit elk raam zicht op de bergen, op tijd aan tafel en in bed, en weer vroeg op voor frühstück met zuurdesembrood en muesli. Heerlijk om weer middenin dat eenvoudige huttenleven te vertoeven. Je hebt weinig bij, doet (bijna) niets anders dan wandelen, buiten en samen zijn, en leeft helemaal op van berglucht. Zalig! Zo eenvoudig kan het zijn.
Huttentocht Montafon: van de Wormser Hütte naar Schruns
Nog een laatste foto voor ‘onze Wormser Hütte’ en dan gaan we, terug naar het dal. Het weer zit helaas wederom niet mee. Geen regen, maar een dik pak wolken en mist verpesten het zicht. Een groep koeien vrolijken de boel wel op en ook een pauze aan de Kapell met warme chocolademelk doet deugd.
Daar hadden we normaal gezien een verrassing voor de kinderen: in plaats van verder naar beneden wandelen, zouden we een heel stuk met een gravity cart overbruggen, maar helaas heeft het weer daar anders over beslist. De wegen waren te gevaarlijk (die verrassing hebben we anders en misschien zelfs beter opgevangen, hieronder meer).
Ondanks de teleurstelling wandelen de kinderen vlot mee. En het moet gezegd worden: dat geldt eigenlijk voor de hele rit. Het ging vlotter dan verwacht. Uiteraard horen we soms “ik maak echt nooit meer een huttentocht” en “dit is echt wel heel saai, mama”, maar evengoed ook “ ik vind het leuk” en “ik wil meer dragen in mijn rugzak” tot “volgend jaar nog eens”. Lap, mijn hart maakt weer een sprongetje. Ik kan mijn geluk niet op.
Benieuwd naar meer routes voor huttentochten met kinderen?
Ik verzamelde 25 routes verspreid over Frankrijk, Oostenrijk, Spanje, Noorwegen, Italië en Zweden in een e-book. Iedere route omvat informatie over het aantal hoogtemeters, geschikt vanaf welke leeftijd, in welke hutten je verblijft en nog veel meer.
Van de berg af ‘driften’
Terug naar die verrassing. Het is een ritje op een mountain cart in de Gargellen, op een klein half uur van Schruns, geworden. Hoe leuk was dat!?! Met de lift naar de top en dan, over brede bergpaden, 6 km naar beneden karren en ‘driften’, aldus Vic. De mountain cart is “driving fun on 3 wheels”. Jeroen noemde het uitzonderlijk. We waren allemaal super enthousiast. Volgens de kinderen is het “vanaf nu elk jaar naar hier komen om dit te doen”. Oké dan.
Tschüss
Met enige weemoed ontbijten we voor het laatst in de oubollige, maar uiterst charmante ontbijtruimte van Hotel Both. Ook hier komt de familie van Jeroen al jaaaaren. Ik snap waarom, je voelt je hier meteen thuis. Dit is meer een huis dan een onpersoonlijk hotel. We nemen dan ook uitgebreid afscheid met de goedlachse mevrouw Fleish en zeggen oprecht ‘auf wiedersehen’, want zo is het. We komen zeker terug.
In de auto kijk ik zolang het kan naar de ‘echte berge’ van Montafon. Het was hier fantastisch. Terrassen in het wonderlijke bergdorp Schruns, zweten op de berg, ervan afscheuren in een kart, genieten van de hut en de huiselijkheid in het hotel. Dankeschön!
Pin onderstaande pins op je Pinterest bord
