Op wandelweekend rond het drielandenpunt
Ik had bij mijn bergklimmende vriendin wel eens laten vallen dat ik graag wandel en dat ik eigenlijk wel eens iets meer wou dan een slenterend, maar gezellig rondje met de kinderen. Organiseert haar bergclub ‘De Bergpallieters’ toch geen wandelweekend in de Voerstreek zeker? En of ik mee wil? Sure thing!
In het holst van de nacht laden we onze koffer vol en verlaten we het slapende Ekeren, voorbij de Antwerpse ring, richting de open en rustige Limburgse Voerstreek. Hoe verder we bollen hoe meer ruimte voor natuur en hoe kleiner de dorpen worden. En de zon komt vurig op. Dit wordt een mooie dag!
Start van de expeditie
Aan de kerk van Sint-Pieters-Voeren trappelt er een mannetje of 40 vol ongeduld om aan de tocht te beginnen. De kleurrijke rugzakken zijn gevuld met lunchpakket, sportdrank, een tandenborstel en propere kleren, de wandelbottinen zijn strak aangespannen en de laatste koffiekoek is achter de kiezen. We kunnen vertrekken!
Onze goedlachse gidsen Albert en Cris nemen ons mee voor een wandeling van 52 km (!), verspreid over twee dagen. Doel voor dag 1 is de jeugdherberg in Aken bereiken. We stappen door de uitgestrekte Veurnse Vallei, langs schattige lemen huisjes, en door talrijke bossen en (teelt)velden. Het is prachtig.
Dit vond ik het mooist: zicht op de glooiende velden vanuit het bos.
En hup, nog een kilometer
Het tempo ligt hoog. Het is gaan, gaan, gaan. Ongelofelijk hoe iedereen dit volhoudt, ongeacht de kilo’s op de rug, blessures of leeftijd. Amper tijd voor een foto. Wel houden we af en toe halt voor een slokje water of een hap banaan.
Omdat je niet elke dag voorbij de enige berghut en het hoogst gelegen café van Nederland passeert, stoppen we even op het terras van ‘t Hijgend Hert voor een dubbele koffie of donkerbruin brouwsel. Maar langer dan nodig blijven we daar niet hangen, want Aken ligt nog ver weg. Allé hup!
Rust in Aken
Na 26 km in de benen zie ik plots uit mijn rechterooghoek Jugendhotel Aachen staan. Ik kan niet zeggen dat ik daar rouwig om was, in tegendeel! Amai, wat een dag! Mijn benen en voeten voelen pijnlijk stijf aan en mijn maag rammelt. De simpele kost smaakte dan ook héérlijk en de zachte rode wijn verdoofde zoetjes.
Na een paar potjes ‘Presidenten’, een geinig kaartspel, met een stel vrolijke onbekenden in een steriel café en een warme douche lag ik rond 21.30 boven in mijn stapelbed in een propere pyjama met een goed boek. Zalig! Met ietwat schrik voor de volgende dag ging het licht, na de twee volle bladzijden, uit.
Door regen en wind
Op dag 2 was het programma van ‘t zelfde: wederom 26 km. Terug richting Sint-Pieters-Voeren, maar uiteraard via een andere route. Want wij wandelaars willen avontuur en nieuwe dingen zien.
In vergelijking met gisteren was er één groot en constant verschil: het regende pijpestelen. De hélé dag! Non stop gietende regen en gure wind. Qua weer kan dat volgens mij niet veel erger, maar daar was aan het humeur van de deelnemers niets te merken. Iedereen die er was, was daar omdat hij of zij dat wou. Geen gezaag. Geen geklaag. Alleen maar mensen die willen wandelen.
En dat deden we. Door drassige velden, diepe modder en langs driftige beekjes. Onze schoenen en regenbroeken hingen vol dikke smurrie, but who cares? Het was zo’n dag dat je normaal gezien aan de keukentafel met een gezelschapsspel of in de zetel voor tv zou doorbrengen. Ik moet zeggen dat ik daar, ondanks dit kl*te weer, geen moment aan gedacht heb. Ik was blij om door de regen te wandelen. Het deed deugd.
Natural detox
Wanneer je wandelt, denk je aan niets anders. Geen werk, huishouden of andere besognes. Zelfs die natuurlijke reflex om ieder kwartier op je telefoon te loeren, verdwijnt vanzelf. Je bent maar met één ding bezig en dat geeft rust. Lichamelijk verleg je je grenzen en tegelijkertijd verruimt het ook je geest. Dat is een heerlijk en bevredigend gevoel.
Als je met een vriendin gaat, is er nog een groot voordeel: je hebt twee dagen de tijd om er lekker op los te tetteren. Over de zware en luchtige dingen des levens. Genoeg tijd om alles een keer de revue te laten passeren.
Arrivé
Op dag 2 stopten we nog minder. We stapten van 9 tot 16 uur met een korte stop voor de lunch (onder een houten hut die op de goeie moment voorbij kwam). Onverhoopt ging het dag 2 zelfs beter. Ik hield het tempo goed bij en had geen last van zere tenen of iets anders. Alles ging prima.
Van zodra we als verzopen katten toekwamen aan de kerk van Sint-Pieters-Voeren was het omkleden in droge kleding, alles in de auto smijten en wegwezen. Geen weer om te blijven hangen helaas.
Wat er wel zal blijven hangen is deze ervaring. Superblij om gedaan te hebben. I did it! T’is gelukt :).
Praktisch: onze route
We wandelen steeds op de grens tussen de Voerstreek, Wallonië, Nederlands Limburg en Duitsland. Ik zag deze plekken en natuurdomeinen onder meer passeren:
Vaals
Het drielandenpunt
Plombières
Remersdaal (Luik)
Veurnse vallei (prachtig glooiend landschap!)
Sint-Martens-Voeren met lemen huisjes
Onderste Bosch
Blieberg
Moresnet
Epen
Vijlenerbosch
Spekholzerheide
Kerkrade
Hombourg
Bovenste bos
Stroevenbos
De Bergpallieters!
