Op wandelweekend aan de kust en in Heuvelland
Een mail met als onderwerp ‘winterwandeling’ van ene Albert, Bob en Cris, beter bekend als het ABC-team. Dat is waar ik na de zomer reikhalzend naar uitkijk, want dan weet ik: we kunnen weer op wandelweekend! Wiiiii!!! Iets waar wandelvriendin Véronique en ik altijd héél veel zin in hebben. Deze keer voltrok ons wandelweekend zich aan de kust en in Heuvelland, en dat verliep niet vlekkeloos…
Maar wacht eens ff, Waarom zou je überhaupt op wandelweekend gaan?
We zijn bijna allemaal druk. Onze knop staat nauwelijks uit. Hoe kan het ook? Na het werk gaat het maar door met whatsapp’jes, huiswerk, vers eten op tafel toveren, sporten enzovoort. We zitten op een hogesnelheidstrein die continue raast. Van spontane haltes is er geen sprake, tenzij je die zelf creëert. “Hoe dan?”, hoor ik je denken. Wel, dat kan op veel manieren, maar hier ben ik vooral om je ervan te overtuigen dat (lang) wandelen een uitstekende optie is.
Wie wandelt, vertraagt, omdat alles om je heen dan even weg valt. Door te disconnecteren van wifi, je volle wasmand, drukke werkagenda of wat dan ook, connecteer je met jezelf, de natuur en je wandelgezelschap. Op de wandelpaden zijn er geen taakjes en dat doet ongelofelijk veel deugd. Sterker nog, dat is gewoonweg af en toe broodnodig om op te laden, om voldoende energie te hebben om de grillen van het dagelijks leven te trotseren. Een wandelweekend staat gelijk aan babbelen, stappen en geen verantwoordelijkheid, zoals mijn wandelvriendin Véronique het treffend samenvat, en dat is héérlijk.
“Een wandelweekend is babbelen, stappen en geen verantwoordelijkheid. Een verademing.”
Weet je wat ook leuk en vernieuwend is aan wandelen met een wandelclub? Dat zijn de mensen. Die komen uit alle uithoeken van het land en zijn van alle leeftijden. De ene is bioloog, acteur, of gepensioneerd. Er zijn singels, koppels of vriendengroepen. De ene heeft geen kinderen, wel kinderen of zelfs al kleinkinderen. Een heerlijke en boeiende mix met één gedeelde passie, en dat is wandelen, genieten van de buitenlucht.
wandelweekend aan de kust
Ons wandelweekend editie 2024, want dat is voor mij sinds 2019 jaarlijkse kost op een coronajaar na, start op zaterdag om 8.45 aan de jeugdherberg De Peerdevisser in Oostduinkerke, een prima en goedkope plek om te overnachten aan de kust. Als alles mee zou zitten, zou ik staan popelen om aan de wandeling te beginnen, maar deze keer zit niet alles mee: ik vergat mijn wandelschoenen thuis. Zo zo stom! Balen met de grote B. Maar, geen tijd om te treuren, de wandeling van 28 km start, op sneakers. Oh boy!
Gelukkig gaat onze wandeling door de duinen tot aan de Franse grens en terug over het strand. Het is ijzig koud, de zon schijnt volop en er is geen los zand of modder te bespeuren, en dat is nu, in mijn geval, een meevaller. Ik geniet volop van de frisse wind, de vrijheid en denk met weemoed terug aan die ene keer dat ik de hele Belgische kust in mijn eentje afwandelde. Bittersweet memories.
Hoewel ik de regio best goed ken - we waren afgelopen zomer nog een week in Koksijde/Oostduinkerke/Sint-Idesbald met de familie - wist ik niet dat er zoveel duinen waren in het binnenland en dat die duinen best goed aan elkaar hangen. Van de Plaatsduinen wandelen we naar de Witte Burg, de Doornpanne (mét panorama over de duinen), over de Hoge Blekker (de hoogste duin aan de kust), en weer verder door de Noordduinen, de Oosthoekduinen, Krakeelduinen en door het natuurreservaat De Westhoek. Aan het grenspad zoeken we de kustlijn op en wandelen dan 12 km terug over het strand.
Klik op de foto om de route in detail te bekijken op Route You.
Om 17 uur zijn we terug aan de Peerdevisser, ons startpunt. Net op tijd om snel échte wandelschoenen te gaan kopen terwijl ons gezelschap het comfort van een warme douche en verfrissend pintje opzoekt. Geluk bij een ongeluk: in Nieuwpoort, op vijf minuten rijden van Oostduinkerke, vinden we Buencamino, een echte wandelwinkel met professioneel advies van gepassioneerde wandelaars. Ik loop opgelucht buiten met Dachstein schoenen. Oef, er morgen niet als een toerist bijlopen, en vooral meer steun onder en rond mijn voeten.
‘s Avonds is het stoofvlees en friet wat de pot schaft. Ik hoor geen klachten. Integendeel, als gelijkgestemde zielen delen we anekdotes uit de bergen, vertellen we ditjes en datjes uit ons dagelijks leven en lachen we om verhalen (en ajuinen) uit Aalst (tja, je moest erbij zijn).
Wandelweekend in Heuvelland
“Chance dat ik om 21 uur in bed lag”, geeuwt Véronique. De nacht was nogal onderbroken. Lees: snurkers in de kamer en oordoppen vergeten. Maar niets dat het vooruitzicht op alweer een lange wandeldag buiten niet kan oplossen. We verlaten om 8.30 uur Oostduinkerke en starten een uur later aan onze wandeling van 24 km aan de parking Kemmel in Heuvelland.
De omgeving is helemaal anders dan gisteren. Geen duinen en strand, maar groene heuvels met hier en daar nog wat sneeuw, bossen, wijnranken, oorlogsmonumenten en zelfs ‘bergen’. Jawel, we wandelen over de Kemmelberg, de Mont Noir en de Rodeberg. En ook vandaag flirten we met de Franse grens. (De laatste keer dat ik hier was, zweefde ik boven de wijnranken in de enige echte stoeltjeslift van België.)
Klik op de foto om de route in detail te bekijken op Route You.
Een heerlijke verrassende wandeling die wederom veel te snel gedaan is. Na 7 uur wandelen sluiten we af met welgemeende high fives. We hebben het weer maar eens gedaan. Allemaal, stuk voor stuk, de meet gehaald. Op 2 dagen 52km in de benen, een prestatie waar iedereen trots op mag zijn.
Voilà, en nu is het weer uitkijken naar een mail van het ABC-team. Tot volgend jaar lieve vrienden van de wandelclub!
